Τι είναι...

Η Ομοιοπαθητική είναι ένα θεραπευτικό σύστημα το οποίο αγκαλιάζει με τρόπο φυσικό και ολιστικό την ανθρώπινη υγεία. Φυσικό, διότι αντιμετωπίζει τα συμπτώματα που εμφανίζονται ως έκφραση της προσπάθειας του οργανισμού να θεραπευτεί και για το λόγο αυτό δεν έχει στόχο να τα καταστείλει βίαια. Ολιστικό, διότι αντιλαμβάνεται ότι η διαταραχή συμβαίνει σε ολόκληρο τον οργανισμό (σώμα, νόηση και συναίσθημα) και θεραπεύει συνολικά το άτομο που πάσχει, χωρίς να εστιάζει μόνο στο άρρωστο όργανο ή στην κλασική ιατρική διάγνωση.
 

Η εξέλιξη της επιστήμης οδηγεί πλέον σε ανάλογες θεωρήσεις της ιατρικής. Μιλάμε για την επιστήμη της ψυχο-νευρο-ενδοκρινο- ανοσολογίας η οποία μελετά συνολικότερα τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού, πράγμα που έχει κατακερματιστεί με την υπερεξειδίκευση της σύγχρονης ιατρικής. Μιλάμε για την κβαντική και την νανοεπιστήμη οι οποίες μελετούν υποατομικές δομές και φαινόμενα σε χώρους και χρόνους τόσο μικρούς, που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε με τις προηγούμενες προσεγγίσεις της επιστήμης.
 

Αναπτύχθηκε η επιστήμη των πολύπλοκων συστημάτων (ή συστημική) τα οποία διέπονται από κάποια κυβερνητική, αλληλεπιδρούν, αυτοοργανώνονται και εξελίσσονται. Οι πιο σύγχρονες λοιπόν προσεγγίσεις της ιατρικής συναντιούνται με το μοντέλο της υγείας και θεραπείας της ομοιοπαθητικής.

Ιστορική προέλευση

Κάποιες από τις αρχές της Ομοιοπαθητικής διατυπώθηκαν ήδη από τον πατέρα της Ιατρικής, τον Ιπποκράτη:  'διά τα όμοια νόσος γίγνεται και διά τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσούντων υγιαίνονται" και "όμοια ομοίοις εισίν ιάματα", δηλαδή τα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια.

Ο πρώτος που συστηματοποίησε το θεραπευτικό αυτό σύστημα, ήταν ο γερμανός ιατρός Samuel Hahnemann (1755-1843). Στην αρχή για να συμπληρώσει το εισόδημα του και στη συνέχεια διότι είχε απογοητευθεί από τον τρόπο που ασκούταν η ιατρική την εποχή εκείνη, γνωρίζοντας πολλές γλώσσες ασχολήθηκε με την μετάφραση συγγραμμάτων. Αυτό αποτέλεσε την προετοιμασία του για να μπορέσει να γίνει το άλμα στην επιστημονική του σκέψη και να τον οδηγήσει στη θεμελίωση των αρχών και των κανόνων της ομοιοπαθητικής.
 

Αρχικά πειραματίστηκε ο ίδιος και στη συνέχεια η οικογένεια του και κάποιοι μαθητές του με διάφορες φυτικές και ορυκτές φυσικές ύλες και μελέτησε τις επιδράσεις τους σε υγιείς (provers) και ασθενείς. Κατέγραφε τα συμπτώματα που προκαλούσε σε όλα τα συστήματα αλλά και στη ψυχοδιανοητική σφαίρα το αραιωμένο φάρμακο σε υγιείς εθελοντές, διαδικασία γνωστή ως proving του φαρμάκου. Επίσης κατέγραφε την πορεία της θεραπείας μετά τη χορήγηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου σε ασθενείς. Αυτό τον οδήγησε να διατυπώσει τις βασικές αρχές της Ομοιοπαθητικής ιατρικής, τους κανόνες για την άσκηση της και την πρώτη Ομοιοπαθητική φαρμακολογία.
 

Στη συνέχεια η Ομοιοπαθητική διαδόθηκε από τους μαθητές του Hahnemann και αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στην Γαλλία, Γερμανία, Αμερική, Αγγλία, Ινδία. Πλέον ασκείται και εφαρμόζεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προτείνει την ενσωμάτωση της Ομοιοπαθητικής στα συμβατικά συστήματα υγείας και υπολογίζει ότι πάνω από 500 εκατομμύρια άνθρωποι την εφαρμόζουν.
 

Βασικές αρχές

Ο Νόμος των Ομοίων, "Similia Similibus Curentur";: Η θεραπεία επιτυγχάνεται με τη χορήγηση μιας ουσίας η οποία αν δοθεί σε ένα υγειές άτομο, θα προκαλέσει όμοια συμπτώματα ("πάθος") με αυτά που πρόκειται να θεραπεύσει.

Ο Νόμος της ελάχιστης δόσης: Ο Hahnemann προσπαθώντας να αποφύγει τις επιδεινώσεις μετά από τη χορήγηση του "όμοιου" φαρμάκου, ξεκίνησε να αραιώνει και να κρούει (να δυναμοποιεί όπως λέγεται), με συγκεκριμένη διαδικασία, τα διαλύματα που χρησιμοποιούσε. Παρατήρησε ότι τα αραιωμένα διαλύματα είχαν μεγαλύτερη δραστικότητα χωρίς να έχουν πλέον τοξικότητα. Η δράση λοιπόν των ομοιοπαθητικών φαρμάκων δεν οφείλεται στις γνώριμες χημικές ιδιότητες της αρχικής ουσίας, αλλά σε ιδιότητες που αποκτούν τα υπεραραιωμένα διαλύματα με τη δημιουργία δομών και συσσωματωμάτων και έχουν μελετηθεί πλέον από την νανοϊατρική.
 

Ο Νόμος της κατεύθυνσης των συμπτωμάτων: Ο Hering, μαθητής του Hahnemann, με τη διατύπωση του νόμου αυτού, προσδιόρισε αν κατά τη διάρκεια της ζωής ή μιας θεραπείας, υπάρχει πραγματική βελτίωση της συνολικής υγείας ή επιδείνωση αυτής. Σύμφωνα με τον νόμο η πραγματική θεραπεία έχει κατεύθυνση από το κέντρο προς την περιφέρεια , από πάνω προς τα κάτω, από τα πιο ζωτικά όργανα προς τα λιγότερο ζωτικά και με αντίστροφη φορά εμφάνισης των συμπτωμάτων από εκείνη με την οποία εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της διαταραχής. Για παράδειγμα, ένα παιδί το οποίο είχε έκζεμα, μετά την χορήγηση τοπικών κορτιζονούχων σκευασμάτων αυτό υποχώρησε και εμφανίστηκε αλλεργική ρινίτιδα. Μετά τη χορήγηση ρινικών σπρέι και αντισταμινικών, η ρινίτιδα υποχώρησε και εμφανίστηκε άσθμα. Μετά τη χορήγηση εισπνεόμενων φαρμάκων, άρχισε να υποχωρεί το άσθμα και εμφανίστηκαν φοβίες.

Η πορεία αυτή είναι γνωστή στους παιδιάτρους ως "ατοπική πορεία" (atopic march). Με την ομοιοπαθητική θεραπεία για να θεραπευτεί πραγματικά και μόνιμα το παιδί, τα συμπτώματα θα εμφανιστούν με την αντίστροφη διαδρομή μέχρι να επανεμφανιστεί το έκζεμα και να θεραπευτεί και αυτό τελικά.

Εξατομίκευση
 

Κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν μια μοναδική και ξεχωριστή περίπτωση. Ασθενείς με την ίδια διάγνωση της συμβατικής ιατρικής, έχουν διαφορετικά ψυχικά, νοητικά και σωματικά χαρακτηριστικά και συμπτώματα και το πιο πιθανό είναι να λάβουν διαφορετικό ομοιοπαθητικό φάρμακο. Ο ομοιοπαθητικός γιατρός προσπαθεί να καταλάβει για ποιους λόγους ασθένησε και με ποιον ιδιαίτερο τρόπο αντιδρά ο κάθε αμυντικός μηχανισμός. Στόχος του είναι να εντοπίσει το κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο για τον συγκεκριμένο οργανισμό , τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, το οποίο θα τον διεγείρει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Στο σύνολο των σημείων και των συμπτωμάτων από όλα τα συστήματα του οργανισμού αντιστοιχεί σε ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο κάθε φορά, το οποίο θα συντονιστεί και θα συμπαραταχθεί στην άμυνα του οργανισμού και θα εντείνει την προσπάθεια του.

Ομοιοπαθητικά φάρμακα

Είναι φυσικές ουσίες που προέρχονται από το φυτικό, ορυκτό ή ζωικό βασίλειο. Είναι αναγνωρισμένα ως γαληνικά σκευάσματα από τον ΕΟΦ (Ελληνικό Οργανισμό Φαρμάκων) σύμφωνα με την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή οδηγία. Παρασκευάζονται δηλαδή σε
εξειδικευμένα εργαστήρια και φαρμακεία από ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό σύμφωνα με τους κανόνες της ομοιοπαθητικής φαρμακοτεχνίας. Μετά τον έλεγχο της πρώτης ύλης γίνεται η παραγωγή του μητρικού βάμματος και στη συνέχεια η δυναμοποίηση του διαλύματος (δηλαδή αραίωση και κρούση). Οι συχνότερες δυναμοποιήσεις είναι η Χ, CH, M και LM και όχι τα mg όπως στα χημικά φάρμακα. Έπειτα γίνεται η εμβροχή του αδρανούς υλικού (γαλακτοσάκχαρου) σε σκόνη, σφαιρία (granules), σφαιρίδια (globules) ή δισκία και τέλος η καψουλοποίηση.
 

Δεν έχουν χημική τοξικότητα διότι είναι υπεραραιωμένα διαλύματα της αρχικής ουσίας και δεν προκαλούν αλλεργίες, εξάρτηση ή εθισμό. Για το λόγο αυτό τα ομοιοπαθητικά φάρμακα μπορούν να χορηγηθούν και σε περιπτώσεις που τα συμβατικά αντενδείκνυνται, όπως στην κύηση, σε βρέφη, σε ηλικιωμένους κ.α. Παρότι είναι ασφαλή, θα πρέπει να χορηγούνται κατόπιν συνταγογράφησης από τον ομοιοπαθητικό ιατρό διότι η πραγματική και σε βάθος χρόνου θεραπεία απαιτεί πολύ καλή γνώση της θεωρίας και της φαρμακολογίας της ομοιοπαθητικής, σε συνδυασμό με την κλινική και εργαστηριακή κατανόηση της παθολογίας του ασθενούς. Η επιπόλαιη λήψη ομοιοπαθητικών φαρμάκων μπορεί να προκαλέσει επιφανειακά αποτελέσματα ή τροποποίηση των συμπτωμάτων, με αποτέλεσμα ο ομοιοπαθητικός να δυσκολευτεί να εντοπίσει το κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο στη συνέχεια.
 

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα πρέπει να διατηρούνται μακριά από έντονες οσμές και ακραίες θερμοκρασίες. Είναι ευαίσθητα στην ηλιακή και την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία (τηλεόραση, κινητό τηλέφωνο, wifi κτλ).

Ομοιοπαθητική και παιδιά

Ένα ανώριμο ανοσοποιητικό σύστημα όπως αυτό των παιδιών έχει ανάγκη από μια φυσική καθοδήγηση, όπως η ομοιοπαθητική, για να μπορέσει να ωριμάσει κατά τη φυσική και βέλτιστη οδό αλλά και για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις πρώτες λοιμώξεις και οποιονδήποτε άλλο στρεσογόνο παράγοντα. Τα χημικά φάρμακα επιδρώντας σε ένα σύστημα το οποίο τώρα οργανώνεται και αναπτύσσεται, επιδρούν με διαφορετικό τρόπο από παιδί σε παιδί και από ότι σε έναν ενήλικα.
 

Τα παιδιά έχουν συνήθως πιο καθαρή συμπτωματολογία από ότι οι ενήλικες, διότι δεν έχουν περάσει πολλά στρες και δεν ψάχνουν να εξηγήσουν τι τους συμβαίνει, απλά το ζουν και αντιδρούν. Δυστυχώς παρατηρούμε ότι τα παιδιά στις μέρες μας έχουν αρχίσει να εμφανίζουν περισσότερες χρόνιες καταστάσεις όπως πονοκέφαλοι, αλλεργίες κ.α. και χρησιμοποιούν περισσότερα και πιο βαριά χημικά φάρμακα από τις προηγούμενες γενιές.
 

Ενισχύοντας το αμυντικό σύστημα του οργανισμού, τα ομοιοπαθητικά φάρμακά δρουν άμεσα, με αποτέλεσμα τα παιδιά που κάνουν ομοιοπαθητική να ξεπερνούν γρηγορότερα τις λοιμώξεις, να χρησιμοποιούν λιγότερα φάρμακα και να αρρωσταίνουν λιγότερο συχνά.
 

Μια καλή συνεργασία του ομοιοπαθητικού με τους γονείς και τον παιδίατρο που παρακολουθεί το παιδί θα δώσει τα καλύτερα αποτελέσματα.
 

Η ομοιοπαθητική έχει καλά αποτελέσματα στα συχνότερα παιδικά ενοχλήματα ( κολικοί, οδοντοφυΐα, ιώσεις κτλ) αλλά και σε προβλήματα συμπεριφοράς (υπερκινητικότητα, ξεσπάσματα κτλ.). Για το λόγο αυτό όλο και περισσότεροι γονείς την εμπιστεύονται. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι εύκολα στη χορήγηση διότι έχουν γλυκιά γεύση και δίνονται είτε διαλυμένα στο νερό, είτε σαν "καραμέλες".